ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ, ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ, ΝΙΚΑΜΕ!

Την προηγούμενη εβδομάδα, την πρώτη κιόλας μέρα που άρχισαν τα μαθήματα, θίχτηκε από τον κ. Σκόνδρα η επαγγελματική προοπτική μας ως μηχανικοί καθώς και  η σχέση μας με τελειόφοιτους από αντίστοιχες σχολές ΤΕΙ στα μεταπτυχιακά. Δυστυχώς η κατάσταση στα μεταπτυχιακά και στην αγορά εργασίας είναι πολύ χειρότερη από το φαντασιακό του κ.Σκόνδρα, ο οποίος απ ό,τι φαίνεται προσπαθεί να μας πείσει ότι αν δεν δεχτούμε την υποβάθμιση του διπλώματός μας μέσω της διάσπασής του σε bachelor και master, «θα υποβαθμιστούμε σε ΤΕΙ»..

           

Ήδη η κατάσταση στα πανεπιστημία είναι τραγική με τις  φοιτητικές παροχές να εξαφανίζονται και τα ιδρύματα να υποχρηματοδοτούνται στο βαθμό που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τα λειτουργικά τους έξοδα. Με μοχλό την κατάσταση αυτή, προωθείται η κατεύθυνση της αυτοχρηματοδότησης και της σύνδεσης των ιδρυμάτων με την αγορά. Ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση, έρχονται και τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, προχωρώντας παραπέρα τη μετατροπή της εκπαίδευσης από δικαίωμα σε δυνατότητα πετώντας μεγάλο κομμάτι της νεολαίας εκτός της εκπαίδευσης, προωθώντας την πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ.

Σε πολλές σχολές τα δίδακτρα έχουν εφαρμοστεί επιβαρύνοντας κ' άλλο τους φοιτητές στο κόστος σπουδών τους.  Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η «ευρεσιτεχνία» των διδάκτρων πέρασε στις περισσσότερες απ αυτές τις σχολές καλοκαίρι όταν οι φοιτητές έλειπαν. -πρακτικές ανάλογες, βέβαια, έχουμε συναντήσει και στο δικό μας τμήμα, με αλλαγές του προγράμματος σπουδών και μέτρα όπως το όριο δήλωσης να αποφασίζονται μέσα στο κατακαλόκαιρο, δεν θα μας κάνει εντύπωση να τις ξαναδούμε..-  Αλλαγές σαν και αυτή δεν είναι όσο μακριά μας όσο νομίζουμε -ακόμα και για τα προπτυχιακά προγράμματα. Ύστερα και από την απόφαση του υπουργείου να μην προβλέπονται απολαβές για τους καθηγητές που συμμετέχουν στα μεταπτυχιακά, φαίνεται να γενικεύεται η τάση να εισάγονται δίδακτρα στους μεταπτυχιακούς κύκλους σπουδών.

Τι ρόλο όμως παίζει ένα μεταπτυχιακό; Η στόχευση είναι διττή. Ειδικά στις σχολές εφαρμοσμένης επιστήμης και έρευνας, οι μεταπτυχιακοί δουλεύουν με τους πιο απάνθρωπους όρους εργασίας, παράγωντας άμεσα έρευνα και καινοτομία ώστε να κερδοφορήσει το κεφάλαιο και η εκάστοτε επιχείρηση που χρηματοδοτεί το μεταπτυχιακό. Ο εργασιακός μεσαίωνας παίρνει σάρκα και οστά με τον πιο έκδηλο τρόπο εντός του και καλά «ακαδημαικού» πανεπιστημίου. Ταυτόχρονα, σε συνδυασμό με μια σειρά μέτρα όπως τα πολλά επίπεδα μεταλυκειακής εκπαίδευσης(ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ, κολλέγια κλπ.), τα ECTS και συνολικά την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, προωθείται η κατεύθυνση δημιουργίας μια βεντάλιας εργαζομένων, υπερεξειδικευμένων, εξατομικευμένων, αναλώσιμων, ανταγωνιστικών, με σκυμμένο κεφάλι και τελικά, εύκολα εκμεταλλεύσιμων, σε ένα συνεχές κυνήγι δεξιοτήτων και πιστωτικών μονάδων  που συνεχώς πληρώνεις για να αποκτήσεις, σε ένα μοντέλο συνεχούς επανακατάρτισης. Αναγκαίο βήμα στην λογική αυτή είναι και η διάσπαση του διπλώματος, σύμφωνα με το αγγλοσαξωνικό μοντέλο, με βασικό κύκλο σπουδών στα 3 χρόνια και μεταπτυχιακό τα επόμενα 2 επί πληρωμί.

Ο κανόνας είναι ότι οι απόφοιτοι να αναγκάζονται να κρύβουν δεξιότητες και πτυχία, πόσο μάλλον τα μεταπτυχιακά, προκειμένου να βρουν δουλειά στην σημερινή συγκυρία, περιπλανώμενοι λόγω ανάγκης μεταξύ πενταμήνων, voucher, δελτίου παροχής υπηρεσιών και ανεργίας. Στις συνθήκες εργασιακής γαλέρας που υπάρχουν καλούνται οι νέοι μηχανικοί είτε να προσαρμοστούν με μια τέτοια κατάσταση ή να παλέψουν για την επιβίωση στο εξωτερικό, κάτι που ο κ. Σκονδρας δεν θέλησε να αναφέρει. Και η κατάσταση πάει προς το χειρότερο. Με το νέο Προεδρικό διάταγμα αποσυνδέεται η ακαδημαϊκή κατοχύρωση από τα επαγγελματικά δικαιώματα και ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για την αναγνώριση όλων των Κολλεγίων, εσωτερικού και εξωτερικού, και για την πλήρη διάλυση της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης.

           

            Παράλληλα με όλα αυτά, ακριβώς γιατί ο σχεδιασμός τους για το μέλλον μας δεν περιορίζεται σε αλλαγές στην εκπαίδευση, το νέο ασφαλιστικό έρχεται να μας δωσει το τελειωτικό χτυπημα καθώς συν της άλλοις, ειδικά για τους μηχανικούς ισχύει  ότι:

·         Οι μηχανικοί λόγω δύο συντάξεων (ΤΣΜΕΔΕ & Ειδική Προσαύξηση ή ΤΣΜΕΔΕ & Δημόσιο) και οριστικής κατάργησης της Ειδικής Προσαύξησης θα έχουμε τεράστιες περικοπές. Ενδεικτικά η Κύρια Σύνταξη για 40 έτη από 1018€ θα πάει στα 700 €, ενώ η Ειδική Προσαύξηση κινδυνεύει να εξαφανισθεί. Ταυτόχρονα το όριο συνταξιοδότησης αυξάνεται και κυνδινευουμε να μην πάρουμε πότε μία συνταξη που θα έχουμε χρυσοπληρώσει.

·         Ακόμα και οι άνεργοι μηχανικοί που βρίσκονται «υπό αναστολή της επαγγελματικής τους ιδιότητας» επιβαρύνονται με την «ελάχιστη» εισφορά των 2832 ευρώ ετησίως, παραβλέποντας το γεγονός ότι με μηδενικό εισόδημα δεν έχεις ούτε για να ζήσεις. Καταργούνται επίσης οι μειωμένες εισφορές που ίσχυαν για τα 5 πρώτα χρόνια ασφάλισης των νέων μηχανικών, οδηγώντας έτσι σε πρόσθετη αύξηση εισφορών και καταδικάζοντας τους νέους μηχανικούς.

Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με όλα τα μέτρα του ασφαλιστικού, ολοκληρώνουν τις συνθήκες επισφάλειας, μισθών πείνας, ανεργίας και συνολικά του καθεστώτος σύγχρονης δουλείας για όλους τους νέους εργαζόμενους. Η διάλυση παιδείας, εργασίας, κοινωνικής ασφάλισης ορίζουν δυσοίωνο μέλλον για όλους εμάς.

           

Κόντρα λοιπόν στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, το ασφαλιστικό, τον εργασιακό μεσαίωνα που θα βρεθούμε και γενικά την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ,  υπερασπιζόμαστε το δωρεάν δημόσιο χαρακτήρα του Πανεπιστημίου και απαιτούμε  πλήρη κρατική χρηματοδότηση, προγράμματα σπουδών που να καλύπτουν πλήρως το γνωστικό αντικείμενο του Ηλεκτρολόγου Μηχανικού και πτυχία ισχυρά,ενιαία με πλήρη επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα και ως μόνη προϋπόθεση για δουλειά. Συνολικά, απαιτούμε παιδεία, εργασία και κοινωνική ασφάλιση σύμφωνα με τις ανάγκες μας ενάντια σε όσους μας πλήττουν.

         

Με συλλογικούς και ανυποχώρητους αγώνες εμείς λοιπόν τους απαντάμε

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΣΤΙΣ 14:00 ΤΡΙΤΗ 1/3 ΣΤΗΝ ΗΛ5

Εκπαιδευτική Αναδιάρθρωση patch 2.Φίλης

Το ζήτημα των πτυχίων, των επαγγελματικών και των εργασιακών δικαιωμάτων καθώς και του προγράμματος σπουδών είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την ίδια μας την εργασιακή προοπτική και ως εκ τούτου για την φοιτητική ζωή. Σε ένα καθεστώς που η ανεργία για τους νέους έχει φτάσει στα ύψη, όπου κυριαρχεί η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, οι νέες αλλαγές όσο αναφορά το ίδιο μας το επάγγελμα αλλά και τα ιδρύματα έρχονται να παγιώσουν αυτή την κατάσταση.

Όσον αφορά τους μηχανικούς…

           

            Το σύνολο των μνημονιακών πολιτικών το οποίο συνεχίζει να εφαρμόζεται έχει φέρει τον κλάδο των μηχανικών σε μία οριακή κατάσταση. Για παράδειγμα μεγάλο ποσοστό μηχανικών αναγκάζεται να κρύψει το μεταπτυχιακό του για να πιάσει δουλειά. Επίσης ένα ακόμα μεγάλο ποσοστό μηχανικών για τον ίδιο λόγο αναγκάζεται να μεταναστεύσει. Μάλιστα το νέο Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο συντάχθηκε το Νοέμβριο του 2015, φέρνει μεγάλες αλλαγές στην κατοχύρωση των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Συγκεκριμένα το νέο αυτό Προεδρικό Διάταγμα αναφέρει ότι τις δραστηριότητες αυτές δύνανται να τις ασκούν οι διπλωματούχοι Ηλεκτρολόγοι Μηχανικοί οι οποίοι έχουν εισαχθεί εις μία αναγνωρισμένη Πολυτεχνική Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, πριν το έτος 2016.

            Επιμέρους πτυχές των επαγγελματικών δραστηριοτήτων του Ηλεκτρολόγου  Μηχανικού, δύναται να ασκούνται και από άλλες ειδικότητες της παραγράφου 3.5.3, καθώς και αποφοίτους Ανωτάτων Τεχνολογικών Ιδρυμάτων  υπό την προϋπόθεση ότι  οι εγκύκλιες γνώσεις αυτών καλύπτουν τις γενικές γνώσεις  καθώς και τις αντίστοιχες γνώσεις εμβαθύνσεως  Ηλεκτρολόγου Μηχανικού όπως αυτές περιγράφονται στο Παράρτημα Δ.

            Λαμβάνοντας υπόψη και τον νόμο Ν.4254/2014 καταλήγουμε στα εξής:  Μέχρι το Π.Δ. 38/2010, όπως τροποποιήθηκε με τους Ν. 4093/2012 (ΦΕΚ 222 Α΄), 4111/2013 (ΦΕΚ 18 Α΄) και 4205/2013 (ΦΕΚ 242 Α΄), η διαδικασία αναγνώρισης των τίτλων σπουδών του εξωτερικού γινόταν μόνο μέσα από τις διαδικασίες του Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π., που αποτελεί το φορέα αναγνώρισης των ακαδημαϊκών προσόντων. Όμως, πλέον είναι δυνατή η διαδικασία αναγνώρισης επαγγελματικής ισοδυναμίας. Δηλαδή, ο κάτοχος επαγγελματικών προσόντων σε μια χώρα της Ε.Ε. μπορεί αυτόματα να κατέχει τα ίδια επαγγελματικά προσόντα και σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, χωρίς να είναι αναγκασμένος να εξασφαλίσει την ισοδυναμία των πανεπιστημιακών τίτλων, παρακάμπτοντας τους περιορισμούς που προκύπτουν από το άρθρο 16 του συντάγματος. Η διαδικασία αυτή στην Ελλάδα πραγματοποιείται μέσα από το Σ.Α.Ε.Π. (Συμβούλιο Αναγνώρισης Επαγγελματικών Προσόντων).

            Αποσυνδέεται, έτσι, η ακαδημαϊκή γνώση από τα επαγγελματικά δικαιώματα και ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για την αναγνώριση όλων των Κολλεγίων, εσωτερικού και εξωτερικού, και για την υποβάθμιση της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης, που έχει ως βάση την επιστήμη και την ολιστική γνώση.

            Παράλληλα με όλα αυτά, το νέο ασφαλιστικό έρχεται να μας γονατίσει ως αυριανούς εργαζόμενους καθώς συν της άλλης, ειδικά για τους μηχανικούς ισχύει :

-Μπαίνει τέλος στην όποια αυτοτέλεια και δυνατότητες παρέμβασης και λόγου που είχαμε. Επέρχεταιοριστική απώλεια της όποιας περιουσίας του ΤΣΜΕΔΕ έχει απομείνει (~2 δις), καταλήγοντας στην ιδιοκτησία του ενιαίου Ασφαλιστικού Φορέα, που θα τα διαχειρίζεται ως Ανώνυμη Εταιρία.

- Οι μηχανικοί λόγω δύο συντάξεων (ΤΣΜΕΔΕ & Ειδική Προσαύξηση ή ΤΣΜΕΔΕ & Δημόσιο) και οριστικής κατάργησης της Ειδικής Προσαύξησης θα έχουμε τεράστιες περικοπές. Ενδεικτικά η Κύρια Σύνταξη για 40 έτη από 1018€ θα πάει στα 700 €, ενώ η Ειδική Προσαύξηση κινδυνεύει να εξαφανισθεί.

- Ακόμα και οι άνεργοι μηχανικοί που βρίσκονται «υπό αναστολή της επαγγελματικής τους ιδιότητας» επιβαρύνονται με την «ελάχιστη» εισφορά των 2832 ευρώ ετησίως, παραβλέποντας το γεγονός ότι με μηδενικό εισόδημα δεν έχεις ούτε για να ζήσεις. Καταργούνται επίσης οι μειωμένες εισφορές που ίσχυαν για τα 5 πρώτα χρόνια ασφάλισης των νέων μηχανικών, οδηγώντας έτσι σε πρόσθετη αύξηση εισφορών.

            Κατά αυτή την έννοια , σε αυτό το καθεστώς ανασφάλειας τίθεται με τον πιο έντονο τρόπο, το ζήτημα των πτυχίων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων που αυτά κατοχυρώνουν. Πάγια επιδίωξη των εισηγητών της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης ήταν ο κατακερματισμός των πτυχίων και των κύκλων σπουδών. Αυτό προέκυπτε ως ανάγκη δημιουργίας εργαζομένων εξειδικευμένων και ταυτόχρονα σε διαρκή κινητικότητα για να καλύπτουν τις ανάγκες της αγοράς με το μικρότερο για αυτή κόστος.

Έτσι επιβάλλεται και η  διαρκής επανακατάρτιση για τους μηχανικούς, οι οποίοι μπαίνουν σε ένα συνεχές κυνήγι νεών προσόντων και δεξιοτήτων σε μορφή σεμιναρίων τα οποία θα πληρώνουν καθ' όλη τη επαγγελματική τους σταδιοδρομίας και που θα προσθέτουν στον ατομικό φάκελο προσόντων τους. Με αυτό το τρόπο δεν θα έχουμε κατοχυρωμένη συλλογική σύμβαση αλλά θα αναγκαζόμαστε να διαπραγματευόμαστε ατομικά με τον εργοδότη μας ,με αποτέλεσμα η εργασιακή συνθήκη και ο μισθός να συμπιέζεται προς τα κάτω  και να οξύνεται ο ανταγωνισμός  μεταξύ των μηχανικών σε μια εποχή όπου το εργασιακό τοπίο για τη νεολαία θυμίζει μεσαίωνα.

       Κατά αυτή την έννοια, οφείλει να αποτελεί αδιαπραγμάτευτο αίτημα μας το ενιαίο και ισχυρό πτυχίο με κατοχυρωμένα τα επαγγελματικά και εργασιακά  δικαιώματα. Αυτό προϋποθέτει ένα πρόγραμμα σπουδών που θα καλύπτει πλήρως το αντικείμενο του ηλεκτρολόγου μηχανικού και θα μας εφοδιάζει με τις απαραίτητες γνώσεις  για την εξάσκηση του επαγγέλματος. Ταυτόχρονα θα μας επιτρέπει να διαπραγματευτούμε με τους καλύτερους όρους  την  ένταξη μας στη παραγωγή και θα αποτελεί το μοναδική προϋπόθεση για δουλειά έχοντας συλλογική σύμβαση.

            Το φοιτητικό κίνημα καλείται για άλλη μια φορά να σηκώσει το γάντι της αντιπαράθεσης . Δεν είναι η πρώτη φορά που το φοιτητικό κίνημα αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση . Όπως έχουμε κάνει και στο παρελθόν έτσι και τώρα καλούμαστε να βάλουμε φρένο στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αλλά και να ορίσουμε εμείς το πως θα δουλεύουμε ανατρέποντας το καθεστώς της ελαστασφάλειας, της απλήρωτης δουλειάς, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και συνολικά την επίθεση κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ  προβάλλοντας έναν άλλο δρόμο αξιοπρέπειας και ελευθερίας.

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τους ΗΜΤΥ, το φάντασμα του ορίου δήλωσης..

Μιας που οι τελευταίοι πήραν την επιλογή να οργανώσουν μεγάλη δεξίωση που προσέφεραν οι καθηγητές μας στους νεοεισαχθέντες για να τους παρουσιάσουν την σχολή μας, παρουσίαση που βέβαια μάλλον περιέγραφε μια άλλη σχολή και όχι την δικιά μας, θα θέλαμε και εμείς να σας εμφανίσουμε τι ήταν κρυμμένο πίσω από τις κουρτίνες…

Την περσινή χρονιά οι καθηγητές του τμήματος αποφάσισαν να ξεθάψουν ένα μέτρο από το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Το μέτρο του ορίου δήλωσης. Μέτρο το οποίο ο φοιτητικός σύλλογος έχει καταδικάσει , με μαζικότατες και μεγάλης διάρκειας κινηματικές διαδικασίες , κατ επανάληψη στο παρελθόν. Παρόλα αυτά, κι επειδή μάλλον το πάθημα δεν έγινε μάθημα για τους καθηγητές μας, γινόμαστε για ακόμη μια φορά θεατές στο ίδιο έργο..

Έτσι, Όποιος παρακολούθησε την εν λόγω εκδήλωση θα του δημιουργήθηκε η εντύπωση πως οι φοιτητές του  Η.Μ.& Τ.Υ θα έχουν τον χώρο και τον χρόνο να ασχοληθούν και να εμβαθύνουν σε ένα πραγματικά ευρύ αντικείμενο, καθώς και να αναπτύξουν μία πληθώρα  δραστηριοτήτων εντός και εκτός σχολής. Και ενώ ο καθένας θα φανταζόταν τη φοιτητική του  ζωή κάπως έτσι, σύντομα θα καταλάβει ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική.                         

Ας ξεκινήσουμε με μερικές παρατηρήσεις : Συζητώντας με καθηγητές σας αλλά και  με συναδέλφους σας θα παρατηρήσετε ότι γενικά οι φοιτητές δυσκολεύονται να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Ειδικά, οι καθηγητές, θα σχολιάσουν ότι οι φοιτητές δεν παρακολουθούν τις διαλέξεις, δεν διαβάζουν, δεν περνάνε τα μαθήματα στην ώρα τους. Κι επειδή κανείς δεν σπουδάζει από χόμπυ και όλοι θέλουμε να τελειώσουμε, κάπου το πράγμα χωλαίνει.

Ας δούμε όμως το κλίμα που καλούμαστε να φοιτήσουμε. Η κοινωνική και οικονομική καταστροφή των τελευταίων χρόνων έχει φέρει δραματικές συνέπειες στην ζωή μας και στο Πανεπιστήμιο. Η ανεργία έχει φθάσει σε πρωτοφανή επίπεδα, αρκετοί φοιτητές αναγκάζονται να δουλεύουν για να συντηρούνται, ενώ δημόσια αγαθά όπως η σίτιση και η στέγαση καλύπτουν ένα μικρό μέρος των φοιτητών και η μετακίνηση  δεν είναι δωρεάν. Η  υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων έχει ως συνέπεια  να υπολειτουργούν,  ενώ η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση εντατικοποιεί τις σπουδές μας, «σπάει» το πτυχίο μας στα δύο(3+2 χρόνια ) κάτι το οποίο όχι μόνο ελλοχεύει  κινδύνους για την εργασιακής μας προοπτική, αλλά θέτει και υπό διακύβευση το γνωστικό μας αντικείμενο αυτά τα χρόνια που σπουδάζουμε. Σε αυτό το πλαίσιο προωθούνται εδώ και χρόνια από κυβερνήσεις, υπουργεία και διατάξεις της Ε.Ε. και άλλες μεταρρυθμίσεις. Αναπόσπαστο κομμάτι αυτόν των μεταρρυθμίσεων  είναι και το όριο δήλωσης.

Κατά συνέπεια, οι καθηγητές μας  αποφάσισαν  να κρύψουν κάτω από το χαλάκι ΟΛΑ τα προβλήματα της εκπαιδευτικής διαδικασίας (έλλειψη υποδομών σε εργαστήρια, έλλειψη προσωπικού, καθηγητές που αδιαφορούν για την εκπαιδευτική διαδικασία και μαζικά κοψίματα στις εξεταστικές) και να μας επιβάλουν το όριο δήλωσης.

*ERROR 404*/logic not found/

Τι έγινε λοιπόν την περσινή χρονιά;

Τον Σεπτέμβρη του 2014 σαν φοιτητές ήρθαμε αντιμέτωποι προ τετελεσμένων αποφάσεων σχετικά με την επιβολή του ορίου δήλωσης μαθημάτων. Μάθαμε πως η Γενική Συνέλευση των καθηγητών στις 27/5/14 αποφάσισε την επιβολή του ορίου δήλωσης στα μαθήματα προς εξέταση. Ειδικότερα στο 1^ο έτος το όριο είναι ιδιαίτερα αυστηρό, αφού επιτρέπει την δήλωση μόνο 2-3 χρωστούμενων μαθημάτων.

 Για ένα ζήτημα τόσο σημαντικό για την καθημερινότητά μας και την ποιότητα των σπουδών μας, οι καθηγητές αποφάσισαν ερήμην μας, χωρίς να προηγηθεί καμία συζήτηση ή ενημέρωσή μας, ούτε καν μια ανακοίνωση!

Αρχικά θα θέλαμε να αναπτύξουμε κομμάτι της επιχειρηματολογίας την οποία χρησιμοποίησε ο σύλλογος πέρσι κατά του ορίου :

1) Τι ισχύει; Κάθε μάθημα έχει κατά μέσο όρο 5 ects (4-8 στα τρία πρώτα έτη και 4 στα δύο τελευταία) και το εξάμηνο 30 ects, δηλαδή περίπου 6 μαθήματα. Στους εισακτέους μέχρι και το ’13-’14 το όριο δήλωσης είναι 60 ects ανά εξάμηνο , δηλαδή περίπου 12 μαθήματα. Σημειωτέον ότι δεν γίνεται εκ νέου δήλωση μαθημάτων στην εξεταστική του Σεπτέμβρη. Ο ισχυρισμός ότι το όριο αυτό δεν αποτελεί ουσιαστικό περιορισμό είναι αμφίβολος γιατί υπάρχουν όντως φοιτητές που έχουν περάσει πάνω από 2*12 μαθήματα σε τρεις εξεταστικές (δηλαδή 8 μαθήματα σε κάθε εξεταστική). Ακόμα όμως και αν δεχτούμε ότι τα 60 ects είναι το αντικειμενικό όριο της προσπάθειας που μπορεί να καταβάλει ένας φοιτητής σε μια εξεταστική , τότε η ύπαρξη του ορίου είναι ανούσια. Το παραπάνω όριο αποτελεί μεταβατική διάταξη και για τους εισαχθέντες από το ’14-’15 και μετά το όριο δήλωσης γίνεται 42 ects(8 περίπου μαθήματα). Αυτό σημαίνει ότι μόνο αν ένας φοιτητής χρωστάει <=2 μαθημάτων δίνει όλα(6) του εξαμήνου, χωρίς πρόβλημα. Αν χρωστάει 2-8 μαθήματα αδυνατεί να δώσει όλα του εξαμήνου, παρ ‘όλο που μπορεί να συμμετέχει σε προόδους, project, εργαστήρια κ.λ.π. του έτους του. Τέλος, σε κάθε εξεταστική που ο φοιτητής έχει χρωστούμενα >=8 μένει ένα εξάμηνο πίσω και συνεπώς η φοίτηση παρατείνεται στα 5.5 , 6 κ.ο.κ. χρόνια. Δεδομένης της διαγραφής στα 7 χρόνια είναι πασιφανές ότι ένα τέτοιο όριο οδηγεί στη διαγραφή.

2) Τα στατιστικά που παραθέσανε οι καθηγητές ήταν ανεπίκαιρα γιατί αφορούσαν την περίοδο φοίτησης του 2007, επειδή δεν έχει καμία σχέση με τις σημερινές συνθήκες της σχολής (μαθήματα, μαζικά κοψίματα, άλλη ύλη, άλλο πρόγραμμα σπουδών) καθώς και με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα.

3) Σε μια εποχή οικονομικής και κοινωνικής κρίσης με γονείς να απολύονται, οικογένειες σε δυσχερή οικονομική κατάσταση και την ανεργία στους νέους να ξεπερνά το 65% , πολλοί φοιτητές αναγκάζονται να δουλεύουν. Μάλιστα, στη συντριπτική πλειοψηφία τους δουλεύουν ανασφάλιστοι, οπότε δεν μπορούν να το αποδείξουν και να έχουν ευνοϊκότερη μεταχείριση, όπως επικαλούνται ότι προβλέπει ο νόμος. Οι φοιτητές αυτοί βρίσκονται σε αδιέξοδο , διότι είναι αδύνατο να σταματήσουν να εργάζονται και το όριο δήλωσης έρχεται να εντείνει την κατάσταση.

4) Όσον αφορά το πρόγραμμα της εξεταστικής που θεωρείται ότι λύνει τα προβλήματα αν βγει νωρίς, ο ίδιος ο πρόεδρος έχει πει ότι δεν μπορεί να είναι τελεσίδικο λόγω εκτάκτων υποχρεώσεων των καθηγητών. Κάθε χρόνο το πρόγραμμα αλλάζει αναπόφευκτα τελευταία στιγμή, που σημαίνει ότι πολλοί δε θα μπορέσουν να δώσουν κάποια απ’ τα 8 δηλωμένα μαθήματα και αυτό είναι τεράστιο θέμα όταν μπορούμε να χρωστάμε μόνο μέχρι 2 χωρίς πρόβλημα.

5) Με αυτά τα νέα δεδομένα, εντείνεται ακόμη περισσότερο ο εξεταστικοκεντρικός χαρακτήρας της εκπαιδευτικής διαδικασίας, σπρώχνοντας τους φοιτητές ακόμη πιο έντονα σε εύκολες λύσεις, όπως τα φροντιστήρια, τα τυποποιημένα σος θέματα και οι έτοιμες εργασίες, αναγκάζοντας τους έτσι να περνούν μαθήματα χωρίς να έχουν ουσιαστικά αφομοιώσει την αντίστοιχη ύλη. Είναι σαφές ότι αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να δημιουργήσει απόφοιτους με κριτική σκέψη και δημιουργική αντιμετώπιση της επιστήμης τους, εμποδίζοντας, εν τέλει, τη σύνδεση των επιμέρους μαθημάτων μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μη συνολικοποιείται η αντίληψη επί του γνωστικού αντικειμένου.

6) Από τα παραπάνω προκύπτουν ξεκάθαρα η πίεση που θα δεχτεί ο φοιτητής για να συμβαδίσει με το όριο δήλωσης και οι παραχωρήσεις που θα αναγκαστεί να κάνει. Αναγκάζεται να περιορίσει κάθε ενασχόληση με τα ενδιαφέροντα του πέραν της σχολής, ακόμα και την κοινωνική και πολιτική του δραστηριότητα, το οποίο ευνουχίζει την προσωπικότητά του. Είναι πολλά τα παραδείγματα φοιτητών που για κάποια περίοδο έδωσαν προτεραιότητα σε εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες (π.χ. μουσική) και το συνδύασαν στη συνέχεια με τις σπουδές τους (π.χ. ηλεκτροακουστική, μικροηλεκτρονική). Είναι στοιχειώδες δικαίωμα , αλλά και ευθύνη του καθενός ξεχωριστά η διαχείριση του χρόνου σπουδών του , όπως εκείνος κρίνει και αυτό ζητάμε.

7) Δε χωράει αμφιβολία ότι η σχολή μας εμφανίζει προβλήματα και κενά στην εκπαιδευτική διαδικασία.

-Η έλλειψη υλικοτεχνικών υποδομών και βοηθητικού προσωπικού στα εργαστήρια

-Τα συγγράμματα, που συχνά είναι είτε ανεπαρκή και ξεπερασμένα, είτε δε συμβαδίζουν με τη διδασκαλία, ενώ δίνονται λίγο πριν την εξεταστική.

-Αίθουσες που δε χωράνε ούτε τους φοιτητές που είναι επίσημα εγγεγραμμένοι στο έτος

-Το προβληματικό πρόγραμμα σπουδών, ιδιαίτερα στο 4ο και 5ο έτος.

-Τα μαζικά και παράλογα κοψίματα

-Καθηγητές που δεν καταβάλλουν την απαιτούμενη προσπάθεια για την ουσιαστική διδασκαλία

Είναι ορισμένα από τα ζητήματα που αξίζει να μας απασχολούν. Θεωρούμε ότι με την εισαγωγή του ορίου δήλωσης αποφεύγεται η αντιμετώπιση των αληθινών προβλημάτων και προτιμάται η εύκολη «λύση».

Ποια ήταν η πρόφαση των καθηγητών για την εφαρμογή του μέτρου;

Αρχικά οι καθηγητές χρησιμοποίησαν σαν πρόφαση το τότε ισχύον μέτρο των διαγραφών, θεωρώντας πως επιβάλλοντας πιο αυστηρά μέτρα στους φοιτητές θα τους βοηθήσουν να τελειώσουν πιο γρήγορα την σχολή τους. Βέβαια πλέον διαγραφές δεν υπάρχουν –ενδιαφέρον θα έχει να ακούσουμε την επιχειρηματολογία τους τώρα- Κάποιοι καθηγητές δεν αρκέστηκαν σε αυτό αλλά έκαναν λόγο για γονείς που τηλεφωνούσαν στην κοσμητεία και ζητούσαν επιβολή αυστηρών μέτρων για τα παιδιά τους (LOL). Στην συνέχεια οι καθηγητές αντί για επιχειρήματα επέλεξαν την κινδυνολογία και τις απειλές για χαμένα εξάμηνα, καθώς και κάποιοι αμφισβητούσαν τις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης των φοιτητών που πραγματοποιούνταν με 600 άτομα, ονομάζοντάς τις αποφάσεις ομάδας φοιτητών.

Πως κινήθηκε όμως ο φοιτητικός σύλλογος;

Οι προσπάθειες του φοιτητικού συλλόγου να δηλώσει την εναντίωσή του προς το μέτρο, είτε με συζήτηση με τον πρόεδρο είτε με παρέμβαση στη γενική συνέλευση του τμήματος, έπεσαν στο κενό. Ενώ οι φοιτητές έκαναν μαζικές παραστάσεις στον πρόεδρο του τμήματος, στον κοσμήτορα και επιπλέον γνωστοποιούνταν οι αποφάσεις που έπαιρνε ο Φοιτητικός Σύλλογος σε όλους τους καθηγητές, αντιμετωπίστηκαν με πλήρη αδιαφορία. Μάλιστα οι καθηγητές αρνήθηκαν να επανεξετάσουν το ζήτημα στις 2 πρώτες συνελεύσεις που πραγματοποίησαν, και συγκεκριμένοι  αποχώρησαν από την διαδικασία. Έτσι δεν έμεινε άλλος τρόπος ώστε να ξεκαθαρίσει ο φοιτητικός σύλλογος την εναντίωσή στο μέτρο πέρα από την κατάληψη της σχολής.

Αυτός ο αγώνας, που διήρκησε 2 μήνες, ανάγκασε τους καθηγητές να ανταποκριθούνε στο κάλεσμα των φοιτητών για να βρεθεί μια λύση. Έτσι το σύνολο των καθηγητών και των φοιτητών μαζεύτηκαν σε ένα αμφιθέατρο για να παραθέσουν τις απόψεις τους μετά από 8 ολόκληρες βδομάδες κινητοποιήσεων. Οι φοιτητές προσπάθησαν να ανοίξουν τα πραγματικά ζητήματα τις εκπαιδευτικής διαδικασίας και το πέτυχαν, με τους καθηγητές να τονίζουν πως ήταν μια γόνιμη διαδικασία. Ένα κοινό συμπέρασμα που προέκυψε από την εν λόγω συνάντηση είναι, ότι για ζητήματα που αφορούν την εκπαιδευτική διαδικασία και την καθημερινότητά μας, θα πρέπει να λαμβάνεται υπ όψη  η γνώμη των φοιτητών. Το αποτέλεσμα του συνολικού αγώνα ήταν η αναστολή του μέτρου.

Ο αγώνας που έδωσε πέρσι ο φοιτητικός μας σύλλογος είναι σίγουρο πως δεν τελείωσε. Παρόλη την απαράδεκτη στάση των καθηγητών, καθώς δεν τήρησαν καμία δέσμευσή τους για γόνιμο διάλογο σε κάθε επίμαχο ζήτημα ( π.χ. πρόγραμμα σπουδών, όριο δήλωσης κ.τ.λ.) ξαναφέρνουν το μέτρο προς εφαρμογή, αναιρώντας το κεκτημένο της αμοιβαίας συζήτησης.

Εμείς, σε πείσμα όσων θέλουν να κάτσουμε «φρόνιμα», όσων πιστεύουν ότι θα δεχτούμε πειθήνια και υπάκουα όσα μας επιβάλλουν, δεν τσιμπάμε. Το καλό μας το ξέρουμε καλύτερα εμείς. Κι αυτό θα υπερασπιστούμε, μέσα από τον νικηφόρο δρόμο των συλλογικών, μαζικών ανυποχώρητων αγώνων του συλλόγου μας.

Γιατί δεν το κρύβουμε, διψάμε για ουρανό!

Όλοι στην Γενική Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου την Πέμπτη 9/10 και ώρα 14:00 στα ΗΛ5.

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

'Εχει οριστεί γενική συνέλευση στις 8/10,ώρα 14:00 στην ΗΛ5.
Η θεματολογία της συνέλευσης είναι:

• Εξελίξεις στην παιδεία

• Πολιτικές εξελίξεις 

• Θέματα σχολής

Το No Politica του καθηγητή σου!

Οι εν λόγω καθηγητές : Ν. Αβούρης, Ν. Βωβός, Μ. Κουκιάς, Ο. Κουφοπαύλου, Μ. Λογοθέτης, Δ. Λυμπερόπουλος, Γ. Μουστακίδης, Α. Σαφάκας, Α. Σκόδρας, Α. Τζές, Δ. Τσανάκας, Ν. Φακωτάκης.

Στις 5 Ιουλίου τέθηκε σε όλους μας ένα πολύ μεγάλο ερώτημα. Στο δημοψήφισμα η κυβέρνηση μας κάλεσε να απαντήσουμε αν συμφωνούμε με την Συμφωνία (μνημόνιο) που πρότεινε η Ε.Ε σε πλήρη συνεργασία με άλλους αντιδραστικούς φορείς. Στην ημερήσια διάταξη της 5ης Ιουλίου που καλεστήκαμε όλοι να απαντήσουμε υπήρχαν τα εξής στοιχειά :

1. Ιδιωτικοποιήσεις σε ένα τεράστιο κομμάτι της κρατικής περιουσίας.
2. Αύξηση φορολογίας ( ο Φ.Π.Α από 13% σε 23%).
3. Μείωση συντάξεων.
4. Καταστροφή του αγροτικού τομέα.
5. Υποχρηματοδότηση σε τομείς του δημοσίου.

Και γενικότερα πολλά μέτρα οξυμένης και γενικευμένης λιτότητας που οδηγεί την κοινωνική πλειοψηφία στη φτώχεια και στην ανέχεια. Με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην δίνει διέξοδο από την κρίση αλλά να την καθιστά μονόδρομο.

Στο ρήγμα που δημιουργήθηκε καθοριστικό ρόλο έπαιξε η νεολαία. Μια νεολαία που δεν είχε τίποτα να χάσει, μια νεολαία που καταλάβαινε πως το νέο μνημόνιο θα λειτουργούσε καταστροφικά για το μέλλον, έδωσε ένα μαχητικό ΌΧΙ της τάξης του 85% . Φάνηκε ξεκάθαρα ότι η νεολαία δεν φοβήθηκε από την τρομοκρατία και την καταστροφολογία αλλά αντιθέτως έδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την εναντίωση της στη υποταγή.

Την υποταγή αυτή όμως φάνηκε να διεκδικούν και οι καθηγητές του πανεπιστημίου και ειδικότερα του τμήματός μας. Μια υποταγή που λίγο έχει να επηρεάσει τους ίδιους (και αν τους επηρεάζει θα ναι προς το προσωπικό η το πολιτικό τους όφελος) αλλά κυρίως έχει να λειτουργήσει καθοριστικά για τη νεολαία και ειδικότερα για τη φοιτητιώσα νεολαία, εκεί το υλικό που θα επανδρώσει αύριο την παραγωγή.

Αυτή τους η στάση δικαιολογείται πλήρως κρίνοντας από το ιστορικό που έχουν στην δράση τους στο πανεπιστήμιο, χαρακτηριστική η εναντίωση τους γύρω από τις αλλαγές στην εκπαίδευση όσον αφορά την κατάργηση των διαγραφών και τη συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης. Το ζήτημα είναι όμως ότι αυτές οι ακαδημαϊκές οντότητες όπου υποτίθεται ότι συγκροτούν τους αυριανούς εργαζόμενους στην πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνοι για το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου που χρόνια τώρα υπερασπίζονται οι φοιτητές. Το σύνολο τον καθηγητών αυτών που καθημερινά προσπαθούν να υπερασπιστούν την no politica στάση μας αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά πόσο βαθιά προσπαθούν να επηρεάσουν την πολιτική άποψη, και αυτό εκφράστηκε από την ανοιχτή στήριξη στο ΝΑΙ στο μνημόνιο. Θεωρούμε ότι οι καθηγητές αυτοί καμιά σχέση δεν μπορούν να χουν με την εκπαίδευση πόσο μάλλον με την αλληλεπίδραση με τους αυριανούς εργαζόμενους, καθώς έδειξαν για μια ακόμη φορά με τίνος το μέρος είναι. Μένει και για μας τους ίδιους που πληττόμαστε πραγματικά από το νέο μνημονιακό καθεστώς και ειδικότερα από τις αντί-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις να διαλέξουμε μεριά. Η ώρα έχει φτάσει, και κρίνοντας από την πολιτική στάση των καθηγητών μας, βρισκόμαστε απέναντι τους.

ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ?

•                    Γιατί η ανεργία δεν κοιτάει βαθμό πτυχίου. Ακόμα και αν εσύ τη βγάλεις καθαρή μέσα από τον ωκεανό της 60% ανεργίας, ο διπλανός σου, ο φίλος σου θα είναι άνεργος.

•                    Γιατί τη βγάζεις δύσκολα. Γιατί για να σπουδάζουμε στο «δημόσιο και δωρεάν» Πανεπιστήμιο, οι γονείς μας δεινοπαθούν για να μας συντηρούν και γενικότερα για να τα βγάλουμε  πέρα.

•                    Γιατί σιχάθηκες τον κακό φοιτητικό συνδικαλισμό. Δεν έχεις ανάγκη κανέναν για σημειώσεις, κερασμένα ποτά, δεν έχεις ανάγκη κανέναν από αυτούς που σε θέλουν υποταγμένο και σε αντιμετωπίζουν ως μία ψήφο μέσα στις άλλες.

•                    Γιατί θέλεις να κατακτήσεις στην σχολή σου. Γιατι το λεωφορείο που μας φέρνει στη σχολή, το φαγητό μας στην εστία πρέπει να είναι δωρεάν. Δεν σου κάνει το πρόγραμμα σπουδών, θες συνολικότερη και βαθύτερη γνώση του αντικειμένου που γουστάρεις να σπουδάσεις .

•                    Γιατί έτσι δίνονται συλλογικές απαντήσεις σε ότι έρχεται να σε πλήξει μέσα στη σχολή.  Για την αυθαιρεσία των καθηγητών, τα μαζικά κοψίματα στις εξεταστικές, τα όρια δήλωσης μαθημάτων. Πέρυσι ο φοιτητικός μας σύλλογος μέσα από πολύ μαζικές συνελεύσεις έδωσε έναν αγώνα απέναντι σε όλα αυτά και πέτυχε την αναστολή  του ορίου δήλωσης για έναν χρόνο.

•                    Γιατί η γενική συνέλευση και ο φοιτητικός σύλλογος δεν ανήκουν στις πολιτικές δυνάμεις αλλά σε όλους τους φοιτητές ισότιμα. Οι αποφάσεις παίρνονται πλειοψηφικά και ο καθένας μπορεί να τοποθετηθεί  και να κατεβάσει πλαίσιο ή ψήφισμα προς ψήφιση. Είναι στο χέρι σου αν δεν σου αρέσει ο τρόπος που γίνεται η διαδικασία να τον αλλάξεις.

•                    Γιατί μόνος του δεν διεκδίκησε κανείς τίποτα. Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή και απειθαρχία. Αυτοί που αμφισβητούν τη σκληρή πραγματικότητα την οποία ζουν και θέλουν να την ανατρέψουν! Πολλά τα παραδείγματα: η εξέγερση του Πολυτεχνείου, το κίνημα του 06-07, ο Δεκέμβρης του ’08, οι Πλατείες, τα φοιτητικά κινήματα. Έγιναν μέσα από συλλογικές διαδικασίες του κόσμου, μέσα από τις συνελεύσεις σε συλλόγους και χώρους δουλειάς.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 8/10 ΩΡΑ 14:00 ΣΤΗΝ ΗΛ5

Σηκώνουμε τα πανιά κόντρα στον καιρό!

''Δεν υπάρχει άλλος δρόμος'', '' δεν υπάρχει εναλλακτική'' διατυμπανίζουν εδώ και πέντε χρόνια κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων, κυρίαρχα ΜΜΕ, μεγαλοκαθηγητάδες και «διανοούμενοι».. Και πώς άλλωστε να κάνουν κι αλλιώς, μιας που στο ίδιο έργο θεατές θέλουν να παραμείνουμε, να μην δούμε τις δυνατότητες που έχουμε να ανοίξουμε έναν άλλο δρόμο, να διατηρήσουν τα προνόμιά τους στο ακέραιο, να εφαρμόσουν τις ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές που επιβάλλουν οι εκφραστές του κεφαλαίου (ΕΕ, κυβερνήσεις, ΕΚΤ, ΔΝΤ κτλ)..
Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο καταρρέουν σιγά σιγά οι προσδοκίες που είχες όταν ήσουν μαθητής για δημόσια παιδεία , μόρφωση και επαγγελματική αποκατάσταση βγαίνοντας από αυτό. Μια όλο και πιο ασφυκτική καθημερινότητα που σχεδίασαν για εμάς, χωρίς εμάς σε περιμένει. Θα δυσκολεύεσαι να κοιτάξεις πέρα από το αβέβαιο παρόν και μέλλον γιατί ακριβώς σύμφωνα με τα λεγόμενα τους δεν υπάρχει εναλλακτική ...

Όταν σκέφτεσαι πως δύσκολα τα βγάζεις πέρα, εσύ και η οικογένεια σου, γιατί μειώνουν μισθούς και συντάξεις,  δεν υπάρχει εναλλακτική

Όταν ακούς πως αύριο δε θα έχεις δουλειά, θα ζεις στην ανασφάλεια και στην εργασιακή περιπλάνηση, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, δεν υπάρχει εναλλακτική

Όταν πετσοκόβουν και σπάνε το δίπλωμά σου και τα επαγγελματικά σου δικαιώματα, και την ίδια στιγμή αναγνωρίζουν αυτά των ιδιωτικών κολλεγίων, των ΚΕΚ, ΙΕΚ κ.α., δεν υπάρχει εναλλακτική

Όταν δε σε αφήνουν να σηκώσεις κεφάλι όλο το εξάμηνο, με συνεχείς προόδους, εξετάσεις , μαζικά κοψίματα και αυταρχικότητα, δεν υπάρχει εναλλακτική

Όταν η κρατική χρηματοδότηση για την παιδεία πετσοκόβεται ολοένα και περισσότερο,  με αποτέλεσμα την καταστροφή και διάλυση των δημόσιων πανεπιστημίων την ίδια στιγμή που προωθούνται τα πλήρως αναδιαρθρωμένα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια,   δεν υπάρχει εναλλακτική

Όταν, σαν λογικό επακόλουθο, εντείνεται η παρουσία επιχειρήσεων στις σχολές, με στόχο την παραγωγή καινοτομίας και έρευνας προς όφελος δικό τους, ενώ νόμιζες πως το πανεπιστήμιο ήταν χώρος δικός σου και ανοιχτός στην κοινωνία, δεν υπάρχει εναλλακτική

Όταν καταλαβαίνεις πως επιχειρήσεις καθορίζουν το τι μαθαίνεις ανάλογα με τα συμφέροντά τους και όχι ανάλογα με τα δικά σου, δεν υπάρχει εναλλακτική

Όταν απογοητεύεσαι επειδή δε θα έχεις δωρεάν στέγαση για να σπουδάσεις μακριά από το σπίτι σου, δε θα έχεις δωρεάν σίτιση και μετακίνηση κι ας μην έχεις λεφτά,  δεν υπάρχει εναλλακτική

Και αφού σε έπεισαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική μάλλον πρέπει να ακολουθήσεις τον ατομικό δρόμο τόσο εντός πανεπιστημίου όσο και αύριο σαν εργαζόμενος. Πρέπει να ανταγωνιστείς τον διπλανό σου ,να κολυμπήσεις στην κοινωνική κόλαση μήπως και... γιατί είσαι μόνος.

                                                 Είσαι, όμως, στ’ αλήθεια μόνος?

Ποτέ δεν είσαι μόνος σου, αυτή είναι η αλήθεια. Κατ’ αρχάς, με το που γράφεσαι στη σχολή, γίνεσαι και μέλος του φοιτητικού συλλόγου και μπορείς και πρέπει να συμμετέχεις ενεργά σε αυτόν. Μέσω του συλλόγου, προσπαθούμε να παλέψουμε για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας , απέναντι σε όσους καταδικάζουν το μέλλον μας, διαλύουν την κοινωνία και την παιδεία.  

Για να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, κανονίζουμε να συζητήσουμε, να οργανωθούμε και να δράσουμε μέσω των γενικών συνελεύσεων του φοιτητικού συλλόγου. Εκεί, ο καθένας έχει το δικαίωμα να μιλήσει, να πει την άποψή του για κάθε τι που τον προβληματίζει μέσα στη σχολή, στο πανεπιστήμιο, στην εκπαίδευση, στην ίδια την κοινωνία. Κι αφού συζητήσουμε, αποφασίζουμε  συλλογικά. Η Συνέλευση είναι και πρέπει να είναι το ζωντανό και αμεσοδημοκρατικό κύτταρο του Φοιτητικού Κινήματος, καθώς είναι μία διαδικασία οργανωμένη από τα κάτω που δίνει τη δυνατότητα σε όλους να γράψουν την πολιτική με τα ίδια τους τα χέρια.

Ας στείλουμε λοιπόν την έλλειψη εναλλακτικής (TINA όπως έλεγε η πριγκίπισσα της νεοφιλελεύθερης επέλασης Θάτσερ ) επιτέλους από εκεί που ήρθε, μαζί με τους πολιτικούς της εμπνευστές, να μη φοβηθούμε τον άλλο δρόμο, ο οποίος υπάρχει και μένει μόνο να τον αναζητήσουμε στον ανυποχώρητο αγώνα. Ήρθε η ώρα να παλέψουμε και να κερδίσουμε αυτά που μας αξίζουν, με όπλο την συλλογική διεκδίκηση και τις γενικές μας συνελεύσεις.

 Συμμετέχουμε στην ΕΑΑΚ (Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση) και είμαστε γέννημα όλων των αγώνων του φοιτητικού κινήματος από τη δεκαετία του ’90. Από τους νόμους Κοντογιαννόπουλου το ΄90-΄91, φτάνουμε στους αγώνες του ΄06-΄07 και την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08, ως και σήμερα, απέναντι στην κατεδάφιση του πανεπιστημίου.

Τί είναι η Ανεξάρτητη Αγωνιστική Πρωτοβουλία ηλεκτρολόγων:

Σχήμα: Δεν είμαστε παράταξη. Δεν παίρνουμε γραμμή ούτε χρηματοδοτούμαστε από κάποια κομματικά γραφεία. Παράγουμε εμείς οι ίδιοι την πολιτική και τον τρόπο δράσης μας, μέσα από την αμεσοδημοκρατική διαδικασία του σχήματος που είναι ανοιχτό σε όλη τη σχολή.

Αριστερό: γιατί απέναντι στις λογικές του ατομικού δρόμου και της κυρίαρχης πολιτικής, προτάσσουμε τον συλλογικότητα και την προοπτική μιας άλλης κοινωνίας

Ανεξάρτητο: Από την αστική πολιτική και την κυρίαρχη ιδεολογία.  Δεν οδηγούμαστε από κανένα - λογοδοτούμε μόνο στον κόσμο της σχολής, επειδή πιστεύουμε ότι την πολιτική πρέπει να διαμορφώνει ο κόσμος τον οποίο αφορά και επηρεάζει.

Επιλέγουμε το δύσβατο δρόμο της μαχόμενης αριστεράς, μιας αριστεράς που σπάει την ανάθεση και την αναμονή. Αφήνοντας πίσω την πεπατημένη και τις ηττοπαθείς λογικές της παραδοσιακής αριστεράς χαράζουμε ένα νέο δρόμο, το δρόμο του αγώνα μέχρι τέλους, το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής!